Zawiłe i zmysłowe ścieżki ogrodowe

Japońskie legendy głoszą, że pewien mistrz wprowadził ścieżkę do ogrodu, ponieważ nie lubił, kiedy sandały i buty mu się brudziły gdy chodził bezpośrednio po ziemi…

Ścieżki w ogrodach mają więcej niż jedną funkcję – nie tylko prowadzą do konkretnych miejsc i celu, ale także są swoistym zmysłowym przewodnikiem przez ogród. Zabierają nas do najlepszych widoków i niewątpliwie wpływają na to, jak doświadczamy otaczającej nasz przestrzeni. Jak projektować ścieżki? Z jakich materiałów? W jakich kształtach? Inspirujemy!

Wąska czy szeroka?

W Szeroka i starannie wyłożona ścieżka zachęca do tego, by iść nią szybko, razem z drugą osobą i rozmawiać lub oglądać ogród i budynki. To bardzo ważne, gdy taka ścieżka ma być zaplanowana jako połączenie wybranych elementów architektury – tworzyć swoisty pomost od ogrodzenia domu aż do jego głównego wejścia.

To, co wydarzy się na tym odcinku „drogi” może zaważyć o nastroju – naszym, naszych gości, innych osób, które zaraz zapukają do drzwi. Wyobraźmy sobie, że na spotkanie ze znajomymi, przechodzimy przez pachnącą alejkę, mijamy klomby kolorowych kwiatów, żwirek przyjemnie chrupie pod podeszwami. Ścieżka jest płaska i wystarczająco szeroka, by osoby mogły iść obok siebie, w rozmowie dzieląc się spostrzeżeniami tego, co widzą. Ścieżka do domu kojarzy się z powrotami do miejsca relaksu, spokoju i bezpieczeństwa. Na wąskiej ścieżce, która w dodatku wykonana byłaby z zaokrąglonych, nierównych kamieni, idący musieliby podążać jeden za drugim, gęsiego, poświęcając sporo uwagi na sposób stawiania kroków. To mało wygodne rozwiązanie, które zupełnie nie pozwala na obserwację tego, co mijamy dookoła. Gdy spadnie deszcz, dodatkowo kamienie stają się śliskie i niebezpieczne. Przemyślmy zatem dobrze, która ścieżka do czego ma służyć, szczególnie ta frontowa, która prowadzi do domu, powinna być bardzo przyjazna. Wtedy będziemy wiedzieć, czy ma być szeroka, czy też wąska.

Jak zrobić ścieżkę?

Rozważnie. Przede wszystkim przemyśleć jej zasadniczą funkcję. Świetnym rozwiązaniem jest próba, podczas której ścieżki wyznaczy nasza intuicja. Wejdźmy kilka razy do ogrodu uważnie obserwując, które miejsca nas do siebie ciągną. Zaprośmy znajomych, sprawdźmy którędy idą, gdzie się zatrzymują, a potem przenieśmy te obserwacje na plan.

Samo wykonanie alejki czy ścieżki nie jest trudne. Wybór materiału z mnogości produktów dostępnych na rynku ogranicza tylko nasza wyobraźnia. Oceńmy przedsięwzięcie w większej skali – przyglądnijmy się położeniu domu i jego otoczeniu tak, by wkomponować materiał do całej reszty. Gładkie otoczaki? Kora sosnowa, a może mozaika z kamieni lub ścieżka wyłożona pokruszoną cegłą? Niektóre materiały narzucają nam kształt ścieżek i podjazdów. Warto przemyśleć, które tak naprawdę lubimy i sprawdzą się w naszym ogrodzie. Dla lubiących porządek polecamy dokładnie ułożone materiały a przy nich wąskie wstążki roślinności – dla podkreślenia krawędzi ścieżki. Mniej formalnie będą wyglądać rozciągnięte leniwie nasturcje, a już zupełnie frywolnie wysokie trawy tańczące na wietrze.

Ścieżka to zabawa

Skaczą, biegają, układają zadania. Ścieżki w ogrodzie wciągają dzieci w przygodę na świeżym powietrzu. Warto rozważyć, by ten kontakt odbywał się z materiałami przyjaznymi – kamień, drewno, żwir, piasek. Alejki zapraszają do odkrywania tajemnic ogrodu, mech jak dywan zachęca by się na nim położyć. A my dorośli? Przechadzamy się pomiędzy zielenią, szukając ukojenia, oderwania od codzienności. I choć niby wszystkie drogi są takie same, z pewnością każda prowadzi nas w inne miejsce…

Ścieżki – wybierz dobry kierunek!

Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu a ścieżki do celu. To ważne by wytyczając alejki w ogrodzie pamiętać o otwarciach i osiach widokowych, ciekawych miejscach, charakterystycznych punktach. Jest też strona praktyczna, czyli oczywiste kierunki, najkrótsze dojścia i najłatwiejsze odcinki do manewrowania z taczką. Najłatwiej ścieżki wytycza się obserwując wydeptane w śniegu ciągi komunikacyjne (również zwierząt!).

Popularnym rozwiązaniem stosowanym na terenach parkowych jest nawierzchnia żwirowo-gliniasta, której naturalność dobrze komponuje się z otoczeniem, jest na tyle twarda aby poruszać się na rowerach, wózkach i innych pojazdach i jednocześnie przyjemnie miękka pod stopami podczas spacerów. W pewnym zakresie można również dobrać kolorystykę od popieli, przez beże, kolor rdzawy, żółty a nawet lekko złoty.

Dobrym rozwiązaniem w miejscach, po których będziemy wyłącznie chodzić, jest nawierzchnia wykonana ze zrębków drewna o frakcji 5-50 mm. Specjalnie przygotowane „ścinki” dają przyjemną miękkość pod nogami bez obaw o ewentualne drzazgi oraz szeroką gamę kolorystyczną. A przecież i tak wszyscy wiemy, że najprzyjemniej chodzi się po świeżej, wiosennej trawie!